Rondje Cuba met een Geely

Vloekend en tierend staan we stil op één van de drukste wegen van Havana. Het is 35 graden, de zon schijnt loodrecht op onze donkerblauwe auto en de motor slaat niet aan. De CD-speler spuugt pardoes de disc met salsa muziek uit die we eigenlijk al dagen niet meer konden verdragen. Een snelle conclusie leert: lege accu. ‘Ik vrees dat we moeten duwen’. Zeg ik tegen goede vriend en reisgenoot Jasper. Hij stapt zonder aarzeling uit en begint aan het karwei. In de binnenspiegel zie ik het ongenoegen in zijn gezicht. Onze vierwieler is licht en gelukkig staan we een tikkeltje downhill. Vroem! De motor slaat aan. We kunnen de tour de Cuba vervolgen in onze Chinese bolide.

Minstens zes uur hebben we omgereden in de twee weken dat we op het communistische eiland waren. Uiteraard geven we de omstandigheden de schuld, niet onszelf 😉 We hebben beide een hightech smartphone met Google Maps, maar er is nauwelijks (mobiel) internet op Cuba. Er zijn tal van verkeersborden, maar ze ontbreken op cruciale kruispunten én zijn lastig leesbaar. We vinden onszelf mannen van de wereld, maar spreken geen woord Spaans om de weg te kunnen vragen. Kortom, een gouden recept om keer op keer te verdwalen. Normaliter rij ik graag een blokje om, maar niet in onze huurauto: een Geely CK 1.5 GL.

Salsadanseres
De Geely is namelijk niet de meest verfijnde vierwieler die ik heb meegemaakt in mijn ‘rijke’ autohistorie. Het onderstel is week en wiebelig als de kont van een overjarige salsadanseres en al even luidruchtig. Het dempen van ongewenste geluiden geldt binnen het communisme kennelijk alleen voor de bevolking, niet voor voertuigen. Het sturen in de Geely gaat net zo communicatief als Jasper en ik die om de weg vragen; elke bocht is weer een verrassing. Gelukkig is de zitpositie nipt voldoende en doet de airco zijn werk. Is er ruimte zat voor onze bagage en vraagt de CK 1.5 GL minder brandstof dan wij op een goed avondje doorzakken – en dat waren er veel! Het meest heeft de auto te lijden gehad onder de belabberde wegen. Gaten, richels, krabben, kikkers én overstekende varkens. De Geely heeft veel ongenoegen onder de bandjes door gehad en bijgedragen aan menig genocide. En hield dapper stand.

Je moet het maar durven: lifters
Iets meer moeite bleek ‘de Chinees’ met lifters te hebben. De ruimte op de achterbank is zelfs voor compacte Cubanen aan de krappe kant. Toch verrassend hoe ze het er met drie man hebben weten uit te houden over onverharde wegen. Waar een wil is, is een weg. De moed werd er waarschijnlijk ingehouden door de audio installatie die, gezien het geblaas van de airco, een beste toon wist voort te brengen. Maar over het ergste hebben we nog niet gehad. Rijen dik staan de lifters soms langs de weg, met name bij kruispunten en onder viaducten. Remmen lijkt eenvoudig maar is dat niet wanneer de auto naar één kant trekt en van meet af aan sponzig aanvoelt. Regelmatig kozen we dan ook het hazenpad! Letterlijk en figuurlijk.

Stoere melodie
Dat remmen betekent ook dat we vaart konden maken met de Geely. En dat lukte best aardig. De 94 pk sterke, in licentie gebouwde Toyota motor wist ons onder luidkeuls gekrijs naar de 120 km/h te brengen. Harder rijden was technisch mogelijk, ware het niet dat ook de snelwegen ‘versierd’ zijn met potholes en akelige richels. De handgeschakelde vijfbak functioneerde hakerig en vaag, maar ik greep niet één keer mis. De lekkende uitlaat zorgde voor een stoere melodie met raam open, al viel dat vanzelfsprekend niet op tussen de met Duct tape aan elkaar geplakte Amerikaanse sloepen en Nederlandse stadsbussen uit het jaar kruik. Wat een tijdloos prachtig schouwspel levert dat trouwens op. Niet alleen voor autoliefhebbers!

Stop! Politie!
Niet alleen tussen de auto’s was onze Geely het lelijke, jonge eendje. Ook tussen de prachtige, koloniale gebouwen. Fris gerenoveerd of overwoekerd met groen: een plaatje om te zien. Nee, wat dat betreft heeft de Geely meer weg van de betonblokken uit de Sovjettijd van het eiland: Afschuwelijk! Enige connectie voelden we nog met de lokale politieagenten, die in precies dezelfde auto’s rond reden. Naar verluid zijn er in 2009 zelfs 1500 Geely’s naar Cuba verscheept, specifiek voor overheidsdiensten én verhuurbedrijven. Helaas voelden de dienders de connectie ook en deelde tot twee keer toe een onterechte boete uit: Uit het raam hangen met je arm, mag dat? Niet dus, als je euro’s op zak hebt…

Was het love at first drive? In totaal hebben we de Geely twee keer moeten aanduwen en één lekke band moeten vervangen. De beheerder van de verhuurtoko (Cubacar) vroeg nog naar onze ‘terrible’ ervaring met de ‘Chinese car’. Tuurlijk, in Nederland zijn we beter gewend maar hebben we ook wat te kiezen. Makkelijk praten. Ik ken weinig mindere auto’s dan de Geely CK 1.5 GL. En toch heeft hij het effect van de underdog op me. Ondanks dat China dat niet is, is Geely dat wel. De auto heeft ons het halve eiland laten zien. Van de mooiste stranden tot de hoogste bergtoppen én weer terug naar de chaos van de hoofdstad. En dat in tergende hitte. Ik vergeef hem de incidentjes en zou de trip nooit in een luxe, Europese auto gemaakt willen hebben.

Roadtrip-tips voor Cuba:
1. Neem een goede, gedetailleerde routekaart mee: er is geen mobiel internet en GPS navigatie is eveneens lastig.
2. Schroom niet om lifters mee te nemen: ze wijzen je de weg en het geeft een zekere mate van voldoening om te helpen.
3. Een Nederlands – Spaans woordenboek is geen overbodige luxe: men spreekt nauwelijks Engels.
4. Je kunt uitstekend op de bonnefooi slapen in zogenaamde casas particulares. Dit zijn een soort B&B’s. Veel leuker (en goedkoper) dan de overheidshotels.
5. Je valt als toerist enorm op met een huurauto: doe dus maar gewoon, dan doe je al gek genoeg 😉

Aanduwen…

Zo hoort het!

Autoliefde kent geen vakantie…

Het capitool

Prachtige stranden!

Ook de jungle is fascinerend

Salsafeestje. Prachtig!

Proost!

.