Om als autogekke Amsterdammer aan je trekken te komen moet je veel voor je hobby over hebben. Zowel in tijd als in geld. Waar ik nu woon is de wachttijd voor een parkeervergunning bijna 4 jaar. Slik! Gelukkig test ik samen met Laurens regelmatig nieuwe bolides, maar mijn échte autopassie schuilt in de oude bakken. Youngtimers om precies te zijn. Sinds kort heb ik de oplossing gevonden: SnappCar.
Ironisch genoeg kwam ik via een hoogst vervelende advertentie op Facebook terecht bij Snappcar. Het was niet zozeer het concept dat me aansprak, maar des te meer de auto’s die ik voorbij zag komen. Een Jeep Cherokee V8, een dieselende Citroen Xantia Break en een oude Porsche. Cool! En slimme marketing natuurlijk 😉 Met een verhuizing voor de boeg besloot de praktische mens in mij een account aan te maken. Dat ging erg makkelijk en bovendien zit je nergens aan vast: Snappcar heeft geen abonnement constructie of iets dergelijks. Alleen voor het gebruik van een auto betaal je de kosten. Lekker overzichtelijk!
De casus
Een vloerkleed met een lengte van ruim 2 meter ophalen in een dorpje ter hoogte van Delft. Het levert vast komische plaatjes op in de trein om met een enorme rol op je schouder de stiltecoupe binnen te sjouwen, maar nee, liever niet. Ik log in op mijn Snappcar account en selecteer binnen een straal van 1 kilometer van mijn adres op stationwagons. Al snel doemen de eerste Focussen, 3-series en Golfjes op. Maar daar ben ik niet naar opzoek. Op pagina 2 kom ik de ideale auto tegen. Een Volvo Estate! Een 940 om precies te zijn. Als die niet ruim genoeg is, dan weet ik het ook niet meer. Ik dien een huurverzoek in en al vrij snel word ik gebeld door de verhuurder. De Volvo is beschikbaar, maar wel iets later dan aangevraagd. Geen probleem!
Sleuteloverdracht
Ruim een uur later sta ik ergens op een stoep in Amsterdam Oost om de sleutels van de Zweed in ontvangst te nemen. De bel doet het kennelijk niet want pas na verwoede klop pogingen komt er iemand naar de deur. Een vriendelijke, ietwat rommelige man doet open en geeft me de sleutels. Hij wijst me de weg naar de auto en doet verder nergens, maar dan ook helemaal nergens moeilijk over. Heerlijk, een man naar m’n hart. Ik loop een paar honderd meter de straat in – voor de deur parkeren in Amsterdam is een utopie – en in de schemering doemen de vierkante lijnen van de Volvo 940 op. Ik open het portier, neem plaats en start de motor. Het voelt gelijk goed. De auto is wat rommelig, er branden wat lampjes maar dat mag de pret niet drukken. Het voelt een beetje alsof het mijn eigen auto is: lekker vertrouwd!
Slokop
Ik loods het groene slagschip Amsterdam uit en moet eerlijk bekennen dat ik al snel onder de indruk ben van de fijne, relaxte rijeigenschappen. De versnellingsbak schakelt soepel en het grote stuurwiel draait licht maar vrij direct z’n ‘rondjes’. De stoelen zitten heerlijk en comfortabel cruise ik van de bruisende stad het platteland in. De turbogeblazen 2.3 liter motor heeft totaal geen moeite met de zware Volvo, maar vraagt voor zijn prestaties wel een flinke slok. Omdat het brandstoflampje begint te branden, ben ik genoodzaakt te tanken. Het is lastig in te schatten hoeveel ik nog ga verbruiken, dus ik doe maar wat. Beter te weinig, dan teveel. Bijtanken kan altijd! Het vloerkleed bleek een buitenkansje en nadat ik de kinderzitjes van de achterbank had verwijderd kon ik de bank opklappen. Zonder enige moeite slokt de Volvo de rol op. Perfect match! De weg terug verloopt soepel en na nog een tankstop breng ik de auto precies op tijd terug naar z’n baasje. So far, so good. Toch twijfel ik over de hoeveelheid brandstof: had ik maar een foto gemaakt van de meter…
Pijn in de portemonnee
Een week later krijg ik de eindafrekening: 2 tientjes aan extra kilometers! Ai, daar had ik niet bij stil gestaan. Een wijze les, want bij elke auto staat keurig aangegeven hoeveel vrije kilometers je per dag kunt rijden. In totaal heeft het uitstapje me €20 (huur) + €22 (brandstof) + €20 (extra kilometers) = €62 gekost. Meer dan het vloerkleed zelf! Het zit me niet helemaal lekker, maar ik besef me dat dit deels aan mezelf te wijten is. De onhandigheid van een beginneling zeg maar 😉 Op naar het volgende avontuur dus: naar de IKEA met een Mercedes-Benz W124.
Lessons learned
Reacties