Met het hoofd tegen het dak: Renault Clio

Na ruim anderhalf jaar zonder auto gedaan te hebben begint voor Wouter de zoektocht naar een nieuwe bolide. Genieten geblazen! Deel 1: Renault Clio II 1.5 dCi.

Afgelopen weekend was het dan zover. Na veel twijfel en avonden van fora afstruinen ben ik gaan kijken bij de nummer 1 van mijn auto shortlist, de Renault Clio dCi. Schrikbarende verhalen over kapotte turbo’s en gare versnellingsbakken wisten mij er niet van te weerhouden. Nadat ik een tweetal Clio’s had geselecteerd in de buurt, er staan genoeg Fransoosjes te koop, ging ik vol verwachting op pad. Zou het er dan eindelijk toch van komen, een compact dieseltje?

De eerste indruk van de dealer was alles behalve positief. Een dertigtal auto’s stonden treurig op een nieuw baasje te wachten te midden van onkruid en roestige hekwerken. De rottweiler ontbrak. Een seconde of 10 maakte mijn vastberadenheid voor de Clio voor de zoveelste keer plaats voor twijfel. Ik dacht aan het leven dat de bordeaux rode dCi had geleden alvorens zijn oude baas hem hier had achtergelaten. Stank voor dank na jaren van trouwe dienst. Of een terecht afscheid na talloze pechgevallen en gepeperde onderhoudsrekeningen. Ik besloot door te zetten en wurmde mij een weg langs anonieme Starlets en Corsa’s van het type B. En daar stond ze dan. Op zachte bandjes en met spinnenrag in de wielkasten, verwaarloosd aan alle kanten. Het was bijna aandoenlijk, maar de prijs was er dan ook naar.

Ik wierp een blik in het donkere interieur en tot mijn verbazing zag dat er keurig uit. Geen gescheurde bekleding of gebroken ventilatieroostertjes. Geen ondefinieerbare vochtplekken of loshangende rubbers. Nee, Franse degelijkheid. Ik kon een glimlach niet onderdrukken en haastte me naar het bouwvallige gebouw voor de sleutels. Zowaar werd ik geholpen door een uiterst vriendelijke jongeman van Noord-Afrikaanse afkomst. Na een bondig praatje kreeg ik twee originele sleutels in mijn handen gedrukt en het verzoek terug te keren als ik vragen had. Heerlijk, in alle rust en zonder verkoper in mijn nek een auto bekijken. Dat hebben ze hier goed begrepen.

Ik liep terug naar de Clio en het moment waar ik al tijden naar uit had gekeken was eindelijk daar: ik drukte op de plastic knop en de deuren zoefden open met een geluid dat Franse bolides al jaren kenmerkt. Duitsers zoeven bijvoorbeeld veel gedecideerder open. Ik nam plaats op de donkere zetel en mijn enthousiasme verdween als regendruppels voor een ruitenwisser. Ik zat met mijn hoofd tegen het dak!

Na allerlei handtastelijkheden langs de zitting moest ik concluderen dat de stoel niet omlaag kon. Vreselijk. Een goede zitpositie vinden bleek niet mogelijk. Deze kleine Fransoos was duidelijk niet bekend met het fenomeen ‘lange Hollanders’. Of zijn kleine auto’s dat überhaupt niet? Voor het gevoel gaf ik de motor nog even een slinger, feilloos sloeg het blok aan. Maar het was al te laat. Goed zitten is een must, daarin ben ik echt compromisloos. Ik voelde me enigszins bedrogen door de Clio. Ik had mij zo verheugd op een dieselend samenzijn voor een jaar of twee. Dat feest staat op het punt om afgebroken te worden…

Wat nu? Opzoek gaan naar rijker uitgerust exemplaar met hoogteverstelling? Een klasse groter proberen? Of gelijk maar heel wat anders? Wordt vervolgd.