SnappCar avonturen: Mercedes-Benz E-Klasse W124

Om als autogekke Amsterdammer aan je trekken te komen moet je veel voor je hobby over hebben. Zowel in tijd als in geld. Waar ik nu woon is de wachttijd voor een parkeervergunning bijna 4 jaar. Slik! Gelukkig test ik samen met Laurens regelmatig nieuwe bolides, maar mijn échte autopassie schuilt in de oude bakken. Youngtimers om precies te zijn. Sinds kort heb ik de oplossing: SnappCar.

Over het concept autodelen kan ik helder zijn. Er moest even een knop bij mij om, maar er is veel voor te zeggen. Auto’s staan immers de meeste tijd stil en als iedere Amsterdammer een vierwieler zou bezitten, zou ik ergens in Purmerend moeten parkeren. Kortom, ik kan er rationeel weinig tegenin brengen. Maar stel nu dat ik zelf een auto zou hebben? Een puntgave Citroën XM of Renault 4. Ik raak al in paniek bij de gedachte dat iemand koffie lekt op m’n smetteloze zetel of met koude motor flink optrekt. Ik zou met hartkloppingen de sleutels meegeven. En dat brengt me bij de de auto van deze week: een Mercedes-Benz E-Klasse W124 uit 1986 met slechts anderhalve ton op de klok. Donkerblauw en van buiten in keurige staat. Ik zou ‘m niet zomaar uitlenen aan een wildvreemde voor een tripje naar IKEA. Gelukkig is niet iedereen zoals ik 😉

Duitse degelijkheid
Nadat ik de oude Mercedes had gereserveerd, communiceerde ik met de eigenaar via WhatsApp. Dat gaat een stuk sneller dan de SnappCar berichtjes! De volgende ochtend om 9 uur was het zover. Ik bel aan in Oud Zuid en een paar ogenblikken later doet een vriendelijke leeftijdsgenoot open. Hij komt volgens mij net z’n nest uit rollen: moet kunnen op zaterdag! We lopen naar de auto en ik merk dat ik mijn enthousiasme moeilijk kan bedwingen. Ik heb immers nog nooit in een oude Benz gereden. De verhuurder vraagt of hij de achterbak moet legen want –verrassing!- daar liggen ondermeer scooterbanden en andere ‘meuk’ in. Sja, ik ga naar IKEA en vind één bezoekje wel genoeg. Na enige uitleg over de LPG installatie stap ik in en start de motor. Ik kijk om me heen en het interieur blijkt een beetje smoezelig. Ik zie mijn vriendin, die naast me is gaan zitten, oneerbiedig maar terecht haar tong uitsteken. Ach, zolang er geen rare geurtjes waarneembaar zijn vind ik het best. Het dashboard van de ‘dikke Duitser’ lijkt voor de eeuwigheid gebouwd en is bijna minimalistisch avant la lettre. Ik zit wat onderuitgezakt maar dat past wel bij het relaxte karakter van deze ’taxi’. Ik zet de automaat in D, manoeuvreer het krappe parkeervak uit en begeef me in het ontwakende verkeer van onze hoofdstad.

Love at first drive
Laat ik eerlijk zijn: Mercedes is niet mijn merk. Iets te protserig en pompeus. Het valt me dan ook zwaar, zeker als BMW adept, dat deze E-Klasse Love At First Drive is. De rijbeleving klopt gewoon aan alle kanten. Je merkt aan alles dat dit Duits vakwerk is, zelfs na bijna 30 jaar. De rust en het comfort zijn van hoog niveau en ik ken maar weinig auto’s die beter een drempel ‘killen’ dan deze Germaan. Ik voel me de koning te rijk in de Benz, zelfs met een vreselijk drukke IKEA in het vooruitzicht. Mijn vriendin heeft me kennelijk in weken niet zo gelukkig gezien: ‘Waarom koop je er zelf niet een?’ . De vraag doet bijna pijn. Ik wil wel, maar het kan niet. ‘Amsterdam, weet je nog?’. Na een gratis bak koffie, een propvol winkelwagentje én de verplichte hotdog bij de uitgang lukt het ons om alles in de auto te krijgen. De terugweg kies ik bewust voor de snelweg waar de Benz eveneens goed uit de verf komt. De automaat neemt de tijd maar schakelt verrassend soepel en in een soort nostalgische weelde cruisen we terug naar de binnenstad. Al had ik liever in één ruk door naar Zuid-Europa gereden.

Sharing is caring
Keurig op tijd breng ik de Benz terug bij zijn baasje. We praten wat over mijn ervaringen met zijn bolide en omdat ik zo weinig kilometers heb gereden, schenkt hij me ‘die paar liter LPG’. Tof! Ik heb sowieso bewondering voor deze man. Om een youngtimer als deze uit te lenen aan een compleet vreemde moet je best ruimhartig zijn. Natuurlijk zijn die paar tientjes verdiensten meegenomen, maar mijn ervaringen met SnappCar proeven een diepere filosofie. Het sociale aspect: het doorbreken van individualisme en het krampachtig vasthouden aan materiële zaken. De verhuurders die ik ben tegengekomen waren tot nog toe ontzettend vriendelijk, makkelijk en blij dat ze hun bolide konden delen. Laat dit een trend zijn die zich vertakt in de rest van onze samenleving. Ik sluit af met een inkoppertje: sharing is caring! Op naar het volgende avontuur.